Ton Langelaan

Sinds de puberteit heb ik last gehad van heftige migraineaanvallen, gemiddeld één per maand. Soms periodes wat minder. Ik vond de aanvallen zeer heftig, omdat ik dan niet goed kon functioneren en afhankelijk was van anderen. 
Ik zal een jaar of 14 zijn geweest toen het na de voetbaltraining steeds mistiger werd. Maar deze mist was niet buiten, maar alleen voor mijn eigen gezichtsveld. Daarna volgde hoofdpijn. Dat was mijn eerste migraineaanval. Vanaf toen was ik één dag per maand, in stressvolle perioden vaker, uitgeteld door migraine. Het kwam altijd zo slecht uit. 
Ik had een druk, zeer onregelmatig bestaan. Ik gaf bedrijfsadviezen, trainde en doceerde sport en neuro-linguistisch programmeren (NLP), gaf les aan studenten op de PABO en speelde ook nog wekelijks één of twee keer in een goed lopende amusementsband. Lange nachten, weinig slaap.
Stampende hoofdpijn en regelmatig over mijn nek. De migraine was een waarschuwing van mijn lichaam om het rustiger aan te doen. Helaas was het leed dan al geschied. Snel naar bed en proberen te slapen was eigenlijk de enige oplossing. Meestal was ik er een dag zoet mee met daarna een ‘off-day’. 
Ik had na een uitgebreid medisch onderzoek weliswaar medicijnen gekregen maar ik had het idee dat ik daar alleen maar beroerder en misselijker van werd. Die heb ik snel weggegooid. Ik ben sowieso niet erg van de geneesmiddelen. 
Als mijn migraine opkwam, verzette ik me en probeerde alsnog te concentreren. Ik deed mijn best om alles op een rijtje te houden, maar zodra de migraine was ingezet, was er geen houden aan. Ik begon angstig te worden voor een aanval. Het was namelijk geen pretje en daardoor kon ik niet doen wat ik wilde op die dag. Zo moest ik ook regelmatig mensen teleurstellen die op mij rekenden. Dit alles heeft zo’n 25 jaar geduurd. 
Toen ik twintig jaar geleden mee deed aan een dure training rond persoonlijke groei, gooide mijn migraine roet in het eten; aan het begin van de intensieve driedaagse begonnen de flikkeringen in mijn gezichtsveld en voelde ik een aanval opkomen. 
Toen ik een plek in het trainingsgebouw zocht om misschien even te kunnen slapen, zei een van de trainers dat ik de zaal binnen moest gaan met mijn hoofdpijn: “Verwelkom het, vecht er niet tegen, accepteer het”. Ik dacht dat hij gek was geworden. “Hoe doe je dat: accepteren?”, dacht ik bij mezelf. 
Hij wist niet wat ik ervaar als ik een aanval heb. Ik ben dan doodziek en misselijk met overgeven. Op zo’n moment ben ik niet in staat om nog enigszins te functioneren. Maar ik deed wat hij me vertelde. Ik zou er zijn met mijn migraine. Zo goed en kwaad als dat kon.
Nadat ik nog eenmaal naar het toilet was geweest om te braken, verdween de pijn. Na 20 minuten was ik ook weer helder. Dit alles was echter niet de doelstelling geweest van de acceptatie; de pijn hoefde immers niet weg, want het mocht er zijn. Ik had nog nooit zo’n snelle verbetering van mijn migraine meegemaakt. Migraine kostte me altijd op zijn minst een hele dag. 
Het was een doorbraak. Vanaf dat moment heb ik nooit meer hoofdpijn gehad. Af en toe ervaar ik nog de tekenen van het begin van een migraineaanval: dan heb ik gezichtsveldverlies of zie ik sterretjes en gekartelde strepen. Dan accepteer ik dat dit me mijn gehele dag kan kosten. Gelukkig gebeurt dit dan vervolgens niet. En daar kan ik steeds meer op vertrouwen.
Ik denk dat het een bepaalde opluchting geeft om de migraine te accepteren, het er te laten zijn en er niet tegen te strijden. Het is een overgave aan een energie die groter is dan je ‘kleine ik’. Het zet de sluizen open voor positieve energie in overeenstemming met wie je werkelijk bent. Want ‘what you resist, persists' en ‘energy flows where attention goes’. Alleen door te accepteren wat is kan het moment veranderen in iets nieuws. 
Sinds die ene dag is mijn leven positief veranderd: ik hoef me geen zorgen meer te maken dat ik afspraken moet afzeggen of dat ik tijdens een training of les mensen moet teleurstellen. Ik hoef me niet druk te maken om een dag ellende. En het belangrijkste: ik kan mezelf weer vertrouwen. 
Een proces van spirituele ontwikkeling heeft mij voorbereid op dat moment; vertrouwen en het er mogen laten zijn vormen de essentie. En dat moet groeien door jezelf te leren kennen. Je bent veel meer dan het lichaam dat met het ongemak kampt. En dat heeft zijn effecten op alles in het leven. 
Wees er met je migraine. Het mag er zijn. Vecht er niet tegen, maar stop de strijd en verwelkom het. Acceptatie is de start van elke positieve verandering. 
“Er gebeurt iets bijzonders en heiligs wanneer je toestaat wat er is, zonder het te willen beïnvloeden. Het heelt zonder dat je je best doet om te helen, omdat jij het niet bent die kan helen."
Uit: Het ja-gevoel van Linda Rood
N.B. Ten diepste ben jij het natuurlijk wel die heelt! Jij bent het heel-zijn. En van daaruit vindt juist de heling plaats. Dit is echter anders dan het ‘proberen te helen’ vanuit onze persoonlijkheid.