Illustration

Olenka - Stempher - ten Hove

Ik was moeder van een zoontje van bijna één jaar en zwanger van de tweede, mijn geluk kon niet op. Een mooi huis, heerlijke tuin, lieve familie en vrienden en leuke collega’s en veel plezier in mijn werk. Ik was altijd bezig, maar genoot van alles om me heen.
Toen ik 16 weken zwanger was, kreeg ik voor het eerst last van migraine. In het begin probeerde ik met paracetamol en wat rust de migraine weg te krijgen. Dit lukte de eerste keren wel, maar ik merkte dat de aanvallen steeds vaker en heftiger terugkwamen. Ik voelde me een slechte moeder, omdat ik niet goed kon zorgen voor mijn zoontje. Daarnaast voelde ik me schuldig tegenover mijn collega’s dat werken haast niet meer lukte. 
De huisarts verwees me door naar de gynaecoloog. Mijn bloeddruk was iets aan de hoge kant. Voor de rest hoefde ik mij geen zorgen te maken; de baby deed het goed. Wel raadde ze me volledige rust aan, omdat dit beter zou zijn voor mijn eigen lichaam. Dit betekende dat ik voor de 20 weken al volledig thuis zat en niet meer kon werken. 
Omdat ik zwanger was, wilden de artsen mij geen migraine middelen voorschrijven. De artsen gaven aan dat de migraine door de hormonen kwam. De kans was dan ook groot dat ik na de bevalling hier dan ook weinig tot geen last meer van zou hebben.
Ik was zo misselijk van de migraine dat ik maar weinig kon eten. Ik maakte me erg zorgen over de baby, ook al zeiden de artsen dat de kleine goed groeide. Ik was 10 kilo lichter dan voor de zwangerschap, normaal is dat toch andersom?
Met 38 weken ben ik bevallen van Mulèn, een prachtige gezonde baby. De bevalling ging supersnel en is gelukkig goed verlopen. Ik startte met borstvoeding geven, maar doordat de migraine aanvallen maar bleven komen werd ik verwezen naar een neuroloog. Ik moest stoppen met de borstvoeding en starten met migraine medicatie. Omdat ik zelf in de apotheek werkte, wist ik dat het ook niet goed was als je veel van deze medicatie gebruikte. 
Ik zat in vicieuze cirkel waar ik niet meer uit kwam. Ik stond altijd ‘aan’, maar kon nu niet eens normaal functioneren. Ik kon niet zorgen voor mijn gezin of leuke dingen doen met familie en vrienden. Ook werken lukte nog steeds niet optimaal. Als ik een aanval had, nam ik een tablet en kroop in mijn bed. Na een paar dagen begon het zo weer opnieuw.
Ik begon met Imigran tabletten waar ik er vaak wel twee of drie per week van nodig had. Daarna ben ik overgegaan op de injecties, waar ik wel aan merkte dat de aanvallen iets sneller voorbij waren. Als profylaxe kreeg ik eerst propranolol en daarna candesartan. De candesartan begon ik met 4 mg per dag maar voor het juiste effect zat ik op een gegeven moment al op 32 mg per dag.
Waar de migraine vandaan kwam, wisten we niet goed; toch hormonen of mijn cerebrale parese (CP) die op een of andere manier een rol speelde. CP wordt veroorzaakt door zuurstofgebrek in de hersenen tijdens geboorte.
Elke dag baalde ik weer dat ik niet kon doen wat ik wilde doen. Ik hou ervan om leuke dingen te doen met familie en vrienden en ging altijd met plezier naar mijn werk om me daar verder te ontwikkelen. In plaats daarvan raakte ik in een sociaal isolement.
Op een gegeven moment was ik er echt klaar mee en wilde weer genieten van de dingen om me heen. Ik ben me gaan verdiepen in migraine en leefstijl. Wat past bij mij?
Ik was altijd bezig, stond altijd ‘aan’ en wilde altijd voor iedereen klaar staan. Als ik dan een moment rust had, ging ik af en toe iets voor mezelf doen. Het gekke was dat juist op dit rust moment de migraine weer terugkwam. 
Dit was niet de juiste balans, mijn lichaam was toe aan meer rust en regelmaat. Die rust en regelmaat heb ik gevonden door o.a. elke dag lekker in het bos te wandelen met mijn honden. Voor en na mijn werk maak ik hier tijd voor. 
Het heeft even tijd nodig gehad maar ben enorm blij met deze ommekeer. Door deze verandering in leefstijl heb ik juist meer energie om de dingen te doen die ik leuk vind en geniet ik van elke dag.
En eerlijk: Ik heb nooit meer een migraineaanval gehad, en gebruik helemaal geen medicatie meer. Ik weet nu beter te luisteren naar mijn lichaam. Als ik het gevoel heb dat ik even weer moet opletten, dan stel ik me de vraag: waar word ik gelukkig van en wat geeft mij energie?
Ook door deze leefstijlverandering heb ik veel minder last van mijn cerebrale parese en ben ik een gelukkig mens en trots op wie ik ben.
Mijn zoontje, toen 9 jaar, kreeg op een gegeven moment ook last van migraine en zat ook aan de Imigran en Zofran voor de misselijkheid. Verschrikkelijk om je kind zo te zien. Hij wilde ook graag gewoon naar school, spelen met vriendjes en voetballen. De prikkels werden hem allemaal te veel en hij deed dit dan ook niet meer; hij ging niet meer voetballen en spelen met vriendjes, omdat hij dan wel gewoon naar school kon. 
Door hem ook mee te nemen in de natuur en daarnaast gewoon te laten sporten waar hij zijn energie kwijt kan, kwam er weer balans in zijn leventje. Kinderen moeten soms zoveel…
Ook heeft hij leren omgaan met zijn migraine en luistert nu goed naar zijn lichaam. Hierdoor zijn de tabletten bij hem over de datum gegaan! Jippie!!