Illustration

Leonore Noorduyn

Shit, daar begint het weer. Ik haat ze, die zwarte vlekjes voor mijn ogen, die onherroepelijk overgaan in sterretjes, tot ik niets meer zie en 20 minuten lang de warrelingen en prisma’s zie rondwarrelen voor mijn ogen. En daarna hoofdpijn.
Ik had het kunnen weten. Ik had mijn lichaam te veel uitgeput. Eerst dat feest. Veel te laat thuis. Prompt niet kunnen slapen. En de volgende dag weer terug om op te ruimen in plaats van niets doen. Dat werkt nu eenmaal niet voor mij. Maar soms is er geen keus. 
Over het algemeen weet ik de migraine aardig weg te houden. Ik neem braaf minimaal een uur pauze tussen de middag, ga wandelen of in de tuin werken. ’s Avonds werk ik niet, ik ga op tijd naar bed en ik mag meestal zo lang slapen als nodig is, zonder wekker. Dat kan ik sinds de kinderen uit huis zijn en de man met pensioen. Thuis werken is dan ideaal. Heb ik een druk weekend, dan plan ik de maandag vrij. 
Soms ben ik stom. Dan ga ik direct na de – korte - lunch weer aan het werk. Of ik denk er niet aan dat ik wel twee dagen nodig heb na zo’n feest dat ik mede organiseer. 
De signalen van mijn lichaam herken ik steeds beter. Of liever gezegd, ik doe er steeds vaker iets mee, in plaats van dat ik ze negeer en doorga. 
Het was een harde leerschool. De eerste keer had ik geen idee wat me overkwam: de warrelingen voor mijn ogen, tintelingen in mijn linkerhand en bij mijn mond, die maar aanhielden. Ik was net weer aan het werk na de geboorte van mijn eerste kind. De man die ik op dat moment aan het interviewen was, verdween langzaam achter de zwarte vlekjes die voor mijn oog verschenen. Het interview was bijna klaar, en ik zei er niets van. Na een poosje verdween het en kon ik weer zien.
Later kwamen de aura’s regelmatig terug, op de meest onverwachte momenten. In de eerste jaren alleen die aura’s, zonder hoofdpijn erachteraan. Later ook met hoofdpijn, soms alleen een zware band om mijn hoofd, soms een kloppen aan een of aan beide kanten van mijn hoofd. Na één of twee dagen was het weer weg. 
Hoogst irritant als ik weer acuut moest stoppen waar ik mee bezig was. Maar na een minuut of 20 kon ik weer verder. Het kwam eenmaal per één of twee maanden en de hoofdpijn daarna was uit te houden. Ik leerde ermee omgaan.
Tot dat jaar dat alles samen kwam, nu vijf jaar geleden. Op emotioneel vlak een heel zwaar jaar, waarin ik eigenlijk alleen aan het overleven was. Na een half jaar zei mijn lichaam: en nu is het genoeg geweest en liet de warrelingen voor mijn ogen elke paar dagen komen. En vond het nodig die te vervolgen met steeds zwaardere hoofdpijn. Ik was net hersteld van de ene aanval of de volgende kwam alweer. 
Wat nog erger was: er kwam een mist in mijn hoofd die de woorden wegdrukte. Een woord was weg of er kwam een compleet verkeerd woord voor terug. Ik wist dat het woord verkeerd was maar kon met geen mogelijkheid bedenken wat dan het goede woord was. Best onhandig voor een tekstschrijver. 
Ik greep alles aan om die migraines te verminderen. Via de dokter naar het ziekenhuis waar ik eerst betablokkers kreeg. Die gaven een paar weken verlichting, maar niet langer. Toen was het de beurt aan een epilepsiemedicijn (of was het andersom), dat ook maar tijdelijk hielp. Ondertussen ging ik naar een osteopaat, een fytotherapeut en hield me aan een speciaal dieet. Dat waren nog de meest gangbare remedies. 
Ik wist het: dat het nu juist in dit jaar gebeurde kon geen toeval zijn. Dit jaar waarin ik emotioneel op mijn tandvlees liep. Ik moest aan de slag met die emoties die ik lekker had zitten onderdrukken en die dus in mijn lichaam waren gaan zitten. Mijn methode daarvoor is the Journey ofwel Helende Reis, een vorm van hypno- en regressietherapie, waar ik zelf in geschoold ben. 
Ik stuitte op een gevoel van onbegrepen en niet gewaardeerd zijn, en niet erkend worden. Ik zocht het in de buitenwereld, kreeg het niet en daardoor vrat ik mezelf op. Via de Journeys kwam ik in waardering voor mezelf. Dat gaf mijzelf ruimte. Tegelijk veranderde ik mijn leefstijl: minder werken, meer pauzes en meer rust. 
Langzaam maar zeker kwamen de aura’s met hoofdpijn minder vaak. Soms een periode toch weer elke week, maar dan weer een maand niet. 
Wat heeft dus geholpen? Er is niet één remedie aan te wijzen. Voor mijn gevoel is het de combinatie: mijn lichaam rust gunnen, letterlijk via de osteopaat, massages en meer pauzes, en indirect door ruimte geven aan mijn emoties in plaats van ze onderdrukken. 
Ben ik er nu van af? Nee. Soms is er een maand niets, soms ineens komen de aura’s een paar keer achter elkaar, met soms hoofdpijn na, mij doodmoe achterlatend. Niet fijn, maar het is te doen. De link is toch vaak dat ik mezelf fysiek heb uitgeput of dat er een emotioneel hardnekkige kwestie is opgekomen. 
Ik blijf dan ook stug doorgaan met die emotioneel hardnekkige kwesties onder ogen te zien en de lading ervan af te halen. Als zielscoach help ik daar anderen mee, en ik merk hoe dat hen helpt en hoe het bij mij ruimte geeft in mijn lichaam en hoofd. Ik ben ervan overtuigd: er komt een tijd dat ik zoveel ruimte heb gecreëerd dat mijn migraines het niet meer nodig vinden om me dwars te komen zitten. 
Individuele lichaamsgerichte therapie en zielscoaching