Barbara Enthoven

Communicerende vaten: mijn migraineverhaal
New-York, 1996. Een bonzende hoofdpijn overvalt me. Ik wijt het aan stress, jetlag en mijn menstruatie. Gaat wel weer over. Niet. Het was het startpunt van jarenlange maandelijkse migraine met ibuprofen als mijn trouwste bondgenoot. 
"Barbara, dat jij geen medicijnafhankelijke hoofdpijn hebt ontwikkeld bij dit ibuprofengebruik." De neuroloog kijkt me verbaasd aan over de rand van zijn bril. Het is 2012 en ik vond het na 16 jaar maandelijkse hoofdpijn wel eens tijd om die pijn te laten onderzoeken. Diagnose: menstruele migraine. 
De neuroloog legt uit dat een combinatie van een wat fluctuerende bloeddruk, hormoonschommelingen en stress kan leiden tot deze migraine. Vergelijk het met communicerende vaten die leiden tot de vaatproblemen die migraine veroorzaken. 
Ik krijg een check van mijn bloeddruk bij de huisarts. Witte jassen bloeddruk. Als ik een bloeddrukmeter zie schiet de druk bij mij al omhoog. Ik wijt het maar aan de kromme gedachte dat ik verwacht dat de arts wil dat ik een goede prestatie lever. Een medicijntraject volgt. Bloeddrukverlager. Dat medicijn legt me lam. Mijn bloeddruk is verder normaal dus die werd te laag door deze pillen. Het leven trok traag aan me voorbij.
Toen een triptaan, een migrainemedicijn. De derde van zeven varianten is raak. Ik voel de migraine wegtrekken. Wat een heerlijk gevoel om iets te hebben waardoor de migraine helemaal weg is. Ondersteunend bleef ik de pil doorslikken om de schommelingen in mijn hormonen wat uit te vlakken. Maar helemaal zonder medicatie kon ik niet. 
Nu moet je weten dat het mijn werk is om preventieve programma’s te ontwikkelen voor mensen en te bouwen aan kennisleiderschap rond deze onderwerpen. Mijn werkweek ademt gezondheid, vitaliteit en het helpen van mensen. Maar toch duurde het jaren bij mij voordat ik de stap nam om mijn hoofdpijn niet als vanzelfsprekend te zien. De uitdrukking the "shoemaker’s kids walk barefoot" vind ik wel een mooie. Als ik hem vertaal naar mijn situatie: ik was druk bezig met het helpen van anderen, maar dacht er niet aan om ook eens op onderzoek te gaan voor mezelf. 
Toen ik eenmaal de stap had gezet naar een diagnose en medicatie kwam bij mij de vervolgvraag: kan ik preventief iets doen? De metafoor van de communicerende vaten was blijven hangen bij mij: als ik stress aanpak dan beïnvloed ik misschien de andere vaten ook positief. Die van de hormonen, de bloeddruk en weet ik veel wat voor vaten nog meer. 
Ik ging terug naar de tekentafel en bedacht aan welke knoppen qua leefstijl ik kon draaien. Eten, beweging en mentale gezondheid. Ik ben gek op suiker en dan echt gek, he. Niet één snoepje uit een zakje maar de hele zak. En suiker trekt wel een wissel op je energiehuishouding en je weerstand. Daar let ik inmiddels op, al heb ik vaak nog een terugval. 
Qua mentale gezondheid ben ik in coaching gegaan. Heb verwerkt wat me dwars zat en leerde mezelf meer te laten zien. Ook bouwde ik aan een werkomgeving waarbij ik mijn talent en passie kan inzetten. 
En als laatste, meest impactvolle stap: bewegen. Ik wilde iets doen wat bij me past om het vol te kunnen houden. Dat is nu drie keer per week een programma van roeien, fietsen en krachttraining. Het effect op mijn lijf is groot. Maar nog veel groter op mijn hoofd. Meer focus, meer zelfvertrouwen. Door te werken aan deze communicerende vaten heb ik mijn migraineaanvallen drastisch kunnen reduceren: hooguit een paar keer per jaar. 
De opmerking van de apotheker een tijd geleden sprak boekdelen toen ik nieuwe medicatie kwam halen omdat de pillen waren verlopen: "Maar jij gebruikt deze pillen voor het eerst, toch?" Blijkbaar was het zo ver terug kijken voor haar in het systeem om te zien dat ik al heel lang geen nieuwe medicatie had hoeven halen. Ik liep op wolkjes de apotheek uit.