Nee deze column gaat niet over dat mooie en intelligente systeem dat je in staat stelt om ziekten te weerstaan of overwinnen. Met die weerstand zit het wel goed. Deze column gaat over de weerstand die je kunt ervaren vanuit je omgeving als je andere keuzes gaat maken op het gebied van voeding en leefstijl.

Toen ik mij tijdens mijn burn-out naast gebruikmaking van de reguliere zorg ging verdiepen in voeding, mindfulness (meditatie), yoga en andere manieren van heling voelde ik mij daarin door sommigen in mijn omgeving niet bepaald aangemoedigd of gesteund. Ik stuitte bij hen op weerstand en onbegrip. We willen als mensen natuurlijk maar al te graag een quick fix (en geloof me, dat wilde ik toen ook) en daarbij zien de mensen die dichtbij je staan je het liefst niet lijden. Dat begrijp ik.

Niet iedereen heeft de zin of tijd om elke ochtend bleekselderij te slowjuicen (nog even afgezien van de afgrijselijke smaak in het begin), voedingsetiketten expert te worden en alle maaltijden vooruit te preppen. Dat begrijp ik ook. Maar het voelde soms alsof mijn keuze voor of weglaten van bepaalde voeding (en bijv. alcohol) voor de ander gelijk stond aan het afwijzen van diens voedingskeuzes. Dat begrijp ik dan weer niet.

De door mij ervaren nut en noodzaak van leefstijlaanpassingen werd, kortom, niet door iedereen begrepen.

Vriendin: “Het lijkt me zwaar om jezelf zo te beperken qua eten.”
Ik: “Leven met migraine en een burn-out, dát is zwaar en deze voedingskeuzes helpen mij om me beter te voelen.”

Er alles aan doen om te herstellen was voor mij niet om elke denkbare pil onder de zon te proberen. Er alles aan doen om te herstellen was voor mij om dieper te kijken en op zoek te gaan naar de oorzaken van mijn fysieke en mentale klachten en die aan te pakken. Medicijnen hebben een tijd en een plaats en ik veroordeel niemand die kiest voor een medicamenteuze weg*. Psychische en fysieke klachten kunnen zo zwaar en ontregelend zijn dat medicijnen een uitkomst bieden of zelfs noodzakelijk zijn. Ik zie leefstijlaanpassingen dan ook als complementair aan de reguliere zorg.

Had mijn herstel sneller gekund als ik wel een antidepressivum en/of bètablokker had genomen? Misschien, maar ik voelde dat het niet mijn pad was. Ik kan alleen maar trouw zijn aan mezelf en doen wat voor mij goed voelt. You do you, zeg ik dan ook graag.

* zelf gebruik ik aanvalsmedicatie (triptanen)