Mooie woorden, grote plannen, goede tips, tricks en adviezen. Allemaal bedoeld om me te laten voelen dat ook ik dit alles kan bereiken. Dat het haalbaar is als ik maar m’n best doe. Dat ik het kan! Als ik maar datgene doe wat me wordt gezegd om die gezonde, klachtenvrije fitwoman te zijn die urenlang door de bergen kan wandelen met een ideale BMI.

Ik volg de goeroes, de coaches en de specialisten. Ik doe, ik laat, ik initieer, keer op keer, opnieuw, wederom en nogmaals. Ik vraag me dan regelmatig af wat dit eigenlijk allemaal voor zin heeft. Vanuit een ongemakkelijke overtuiging dat ik het niet kan of niet in me heb om gedisciplineerd mezelf duurzaam tot in de eeuwigheid te blijven verbeteren.

Ik merk daarentegen dat ik me veel beter voel als ik bezig ben met iets wat ik zinvol vind. Iets wat me motiveert en waar ik in geloof in plaats van vooral bezig te zijn met zaken die me energie kosten en me geen positieve energie opleveren.

En zodoende is mijn zoektocht naar zingeving, balans en geluk in het leven een quest waar maar geen eind aan lijkt te komen. Hoe goed ken ik mezelf eigenlijk? Ik dacht altijd dat ik die knallende, competitieve scorende sales en relatiemanager was. Met ambitie tot aan de nok en eroverheen, op jacht naar het hoogste podium, naar roem en naar baanbrekende dienstverlening en methodieken die welhaast de wereld zouden veranderen in mijn vakgebied. En natuurlijk, zo ben ik nog steeds. Maar…

Ik merk dat mijn zachtere kant meer naar de voorgrond treedt. Mijn meer luisterende kant. Dat ik me objectiever en liever openstel voor aspecten in het leven waar ik altijd te makkelijk en te hard aan voorbij rende. Zoals zorg en lief en leed van mensen. Mensen helpen die vastlopen. Met meer geduld. Meer gericht op kleinschalige successen dan op wereldverbeteringen. Zo ontdek ik dat geduld, ook met mezelf, me helpt om me beter te voelen. Ik heb niet meer ‘alleen’ dat groot zakelijk succes nodig om me gelukkig te voelen. Ik haal dat nu vaker uit kleine momenten. Momenten van samenzijn. Momenten van geven. Momenten van delen.

Zonder zin, zonder zingeving, zonder zin-ontvangen zijn al mijn pogingen tot het verbeteren van mijn leefstijl vrijwel allemaal gedoemd te mislukken. Het gaat om de balans tussen datgene doen in mijn leven wat me gelukkig maakt als innerlijk mens en datgene doen wat me gelukkig maakt als fysiek mens. En ligt daar nou meteen nog een ontwikkelpunt op de loer? Ik ben immers één mens en niet twee, bestaande uit een geestelijk en een fysiek mens.

De samensmelting, ‘the gathering’ van mind en body, moet nog gaan plaatsvinden. Hopelijk gebeurt dat in een van de komende jaren. Dat is mijn volgende quest, mét een stip op de horizon waar ik naartoe kan werken, gestuurd door KPI’s want leven zonder KPI’s is bijna onmogelijk vandaag de dag. En zo staat, mét zingeving deze keer, de oude wijn in nieuwe zakken aanpak op. Het lijkt nieuw, maar de onderliggende aanpak en drijfveren zijn dezelfde, precies zoals, even een zijpaadje van irritatie én lichtelijk offtopic, dat heel erg vaak gebeurt in mijn vakgebied van marketing en communicatie, waar ik me dan flink aan kan storen. Maar deze valkuil terzijde, wens ik jullie en mezelf veel zin in het leven toe met een niet té kritische blik op onszelf. Dat scheelt de helft.