Vorige maand schreef ik over hoe de herfst mijn doorgaans zonnige humeur overgiet met regen, donkere wolken en kou. Wanneer de druilerige, natte dagen erom smeken om te worden vervangen door lange zwoele zomeravonden. Geen herfst-frisse neus en fijn genieten van de Indian Summer, nee, met al die nattigheid, de deprimerende motregen en de regenbuien afgewisseld met hagel zorgen bij mij voor een gevoel van ‘by me a ticket to the tropics’.

Desalniettemin, misschien zijn ‘we’ in de herfst gevoeliger voor somberheid. Misschien voelen we ons minder goed en fit. Misschien ontwikkelen we sneller migraine en nemen andere gezondheidsklachten toe omdat we te weinig buiten komen, te weinig bewegen, wat minder gezond gaan eten en minder contacten hebben met andere mensen die positief bijdragen aan ons welbevinden. Onder andere.

Misschien is meer somberheid een gevolg van de afname van vitamine D. Of, misschien is somberheid het gevolg van het naderende einde van het jaar, omdat je reflecteert op ‘and what have you done’, zoals in het kerstnummer van Paul McCartney zo confronterend wordt aangekaart. Misschien heb je gewoon pech, liggen je hormonen overhoop of wil je gewoon teveel doorgaan met je leven en niet stilstaan bij wat deze periode met je doet, omdat je, en dat geldt zeker voor mij, zo snel mogelijk weer richting de lente wilt.

Het omgaan met mezelf speelt in deze periode een grote rol. Geconfronteerd wrden met niet bereikte doelen, over het omgaan met een protesterend lijf, de hoofdpijn die steeds op de loer ligt en zo vervelend, op onwenselijke momenten, de kop opsteekt, de malaise daaromheen, de uitzichtloosheid ervan, het besef dat wat je ook doet niet helpt. Zo ontstaat bij mij een gevoel van rouw. Van verlies. Van verlies van geluk in het leven, van verlies van het niet kunnen waarmaken van je dromen, het moeten accepteren dat er voor mij andere regels zijn dan voor anderen, die ogenschijnlijk onbezorgd ‘hun ding’ kunnen doen. En zo praat ik mezelf in de put.

Goed bezig! NOT. Maar, niet getreurd, het leven is een proces. Het enige wat ik dan probeer is om er een zo goed mogelijk proces van te maken. Om realistisch te zijn. Om geluksmomenten en prettige zaken in te bouwen die mij door deze dagen heen slepen én, door goed voor mezelf te zorgen. Selflove. Dat betekent in mijn geval vaak ‘opruimen’. Soms ook letterlijk. Ik ben niet zo heel erg goed in selfcare. Ik neem er de tijd niet voor. Best jammer. Misschien komt dat als ik met pensioen ben en zonder schuldgevoel ten aanzien van wat ik allemaal nog moet doen gewoon in het moment kan zijn en bijvoorbeeld naar de nagelstudio kan.

Hoe dan ook, ik wens jullie allemaal een fijne herfst en kerst toe. Met warmte, gezelligheid, positiviteit, zin in het leven en wie weet een leuk uitstapje naar de beautysalon. Heerlijk!