Als HSP (Hoogsensitief Persoon) ben je meer dan gemiddeld, nou ja, gevoelig dus. Hooggevoelig. Zelf merk ik dat ik snel geraakt ben, zowel positief als negatief. Ik kan intens genieten van mooie dingen en fijne momenten maar huil ook snel om zielige dingen, tijdens films of als ik heftige emoties ervaar. Als kind (en nu eigenlijk nog steeds) durfde ik geen enge of gewelddadige films te kijken. Ik probeerde het met de filmhit van toen, It, maar zat de hele film met een kussen voor mijn gezicht, waar mijn zusje elke scène is zich opzoog en het liefst nog even terugspoelde. Mijn moeder heeft ook een voorliefde voor films en series met moord en doodslag. Ik heb mijn hooggevoeligheid dus vermoedelijk niet van haar. Ook vermijd ik al jaren zoveel mogelijk het nieuws omdat alles vaak ongefilterd bij me binnenkomt.

Deze zomer stonden we drie weken op een camping in Frankrijk en België. Voor het eerst met onze eigen tent en dat beviel goed. Het vele buiten zijn, in het bos of aan een rivier, en het rommelen rond de tent. Hele dagen lummelen met een boek, spelletjes doen en zwemmen. Simpel geluk. Zelfs het ‘werk’ rond de maaltijden, dat nooit leek te eindigen, gaf ontspanning. Het afronden van alledaagse, overzichtelijke klusjes een vreemd soort voldoening. Byron Katie zei het al: ‘Doe de afwas, er is niets meer verlichtend dan dat’. Werk en andere verplichtingen ver weg maakten dat mijn schouders zakten en ik weer kon ademhalen. Ik vond mijn man en kinderen weer leuk, en mezelf ook een leukere moeder op de camping. Zonder overprikkeld hoofd. Slechts tweemaal had ik kortdurend een migraineaanval, waarvan de tweede samenviel met een uitdagende drie uur durende klim- en klauter wandeling. Het bewees maar weer dat we sterker zijn dan we denken.

Enig minpuntje waren sommige andere kampeerders. Zo duurde het twee nachten voor ik doorhad dat de ‘wind’ die ik hoorde als het donker werd uit de tent van de buren kwam. Zij zetten white noise aan zodra hun jonge kinderen naar bed gingen. De hele tent leek op te stijgen, en de dreumes werd alsnog regelmatig wakker om dan langdurig te huilen. Op de andere camping troffen we het met een blaffende teckel, die Lou heette. Dat weet ik omdat op elke blafsalvo het geschreeuw van zijn/haar baasje volgde: ‘Neen, Lou!!’. Overbodig om te zeggen dat dit meer irritatie wekte dan het geblaf zelf.

Mijn gevoeligheid omarmen ging en gaat niet zonder slag of stoot. Soms frustreert het me, maakt het me boos of verdrietig dat ik zo snel geraakt wordt door dingen. Opmerkingen van anderen, teleurstellingen, verdrietige gebeurtenissen, onrechtvaardigheid of onoprechtheid. Prikkels zoals harde geluiden, drukte, te veel afspraken op een dag, hormonale schommelingen of pieker gedachten. Het duurt soms lang om dingen een plek te geven of te verwerken. Maar telkens besef ik me dan weer dat als ik niet zo intens kon voelen, ik ook niet zo intens zou kunnen genieten van de mooie dingen in het leven. En ook voel ik vaak intuïtief goed aan wat klopt (voor mij) en wat niet. Mijn gevoeligheid is zodoende dan ook mijn kompas. Twee kanten van dezelfde medaille, die maken wie ik ben.