Het was 12 september, Dag van de Migraine. En ik had – geheel in thema – die dag migraine. Hormonale migraine. Natuurlijk net op een dag met twee belangrijke gesprekken op werk en school en sporttrainingen waarbij twee kinderen tegelijkertijd op twee verschillende plekken moesten zijn. Gelukkig ook een dag waarop mijn man thuis werkt en we de trainingen konden verdelen, maar ook hij kan zichzelf niet in tweeën splitsen dus dan moet je er wel staan. Met je migraine. Dat geeft dan de nodige druk en druk (zelfopgelegd of van buitenaf) is funest voor migraine. Misschien zelfs wel een belangrijke aanstichter van migraine. Interne druk en (emotionele) spanningen die leiden tot een hoge mate van overprikkeling en net dat spreekwoordelijke emmertje doen overlopen.

Dit zegt AI over overprikkeling: ‘Overprikkeling is een staat waarin het brein te veel prikkels, zoals geluid, licht, drukte of geuren, niet meer kan verwerken, wat leidt tot stress, vermoeidheid, concentratieproblemen en emotionele reacties. Het kan voorkomen bij aandoeningen als autisme en ADHD, maar ook bij burn-out en niet-aangeboren hersenletsel, en kan worden beperkt door prikkels te doseren en rustmomenten in te plannen.’

Vrij accuraat, als je het mij vraagt. Ik zou nog willen toevoegen dat interne sensaties, zoals gedachten en emoties, ook voor overprikkeling kunnen zorgen. Voor mensen die hoogsensitief zijn en/of migraine hebben is overprikkeling ook iets dat altijd op de loer ligt. En een staat van (langdurige) overprikkeling kan tot een migraineaanval leiden, waarbij een ontlading plaatsvindt en eerdergenoemd emmertje weer geleegd wordt.

Soms voel ik links of rechts een tintelend gevoel door mijn hersenen trekken, als een soort energiegolf, waarna dan aan de andere kant de migraine pijn ontstaat. Deze golven voelen altijd een beetje eng. Soms ben ik bang dat er iets knapt. Hoe langer de migraine aanloopfase duurt hoe beangstigender. Want dan begint het gepieker over ‘hoe lang heb ik nog tot ik gevloerd word, kan ik dit of dat dan nog wel doen, hoe erg gaat het zijn, hoe lang zal het duren?’. Een stille ramp die zich in je hersenen en hele systeem voltrekt en niemand die iets aan je ziet.

Afgelopen week ging mijn brein in een soort shutdown en bleef het dagen bij hersenmist, sluimerende migraine, vermoeidheid, oorsuizen, prikkelbaarheid, moeite met concentreren en een algeheel overprikkeld gevoel. Alsof ik geen prikkel meer kon verdragen en bij het eerstvolgende geluid, vraag van mijn kinderen of andersoortige prikkel zou doordraaien. Mijn hoofd zomaar zou kunnen ontploffen. In zo’n toestand wens ik bijna dat er een migraineaanval optreedt en mijn hoofd op enig moment weer helder wordt. Als ik dit zo schrijf klinkt het best zwaar en voel ik een neiging om met een opbeurende slotsom te komen, om het lichter en luchtiger te maken. Maar leven met overprikkeling en migraine is vaak genoeg gewoon zwaar. En dat mag ook weleens gezegd, niet overal hoeft een suikerlaagje omheen.