Als ik wakker word voel ik dat de verandering heeft plaatsgevonden. Het emmertje is aan het overhellen en ik begeef me weer in migraine-land. Ik voel de veranderingen in mijn hoofd en weet dat migraine zich opmaakt voor een nieuwe ronde. Hopelijk zonder KO van mijn kant dit keer. Hoe lang het duurt voordat het zover is blijft lastig te voorspellen. Een, twee, drie dagen. Een week? Ik voel mijn energie inzakken en mijn hoofd vertroebelen, waardoor me concentreren op een taak of achter een beeldscherm zitten moeizamer gaat. Ook merk ik dat ik gevoeliger word voor licht en geluid en minder kan hebben van mijn man en kinderen.

Ik probeer de komende dagen met sluimerende migraine zo goed mogelijk in het moment te leven, terwijl ik in de wachtkamer van dr. Migraine zit. Vage pijn in mijn hoofd, achter mijn ogen en neusbrug, een drukkend gevoel en toenemende warmte in mijn hoofd. Vermoeide ogen, een zanderig gevoel. Suizende oren. De spanning bouwt op. Sommige dagen lijkt het er bijna niet, maar dat blijkt slechts een schijnbeweging. Als ik ’s avonds in bed lig voel ik hoe de migraine langzaam terrein wint. Angst welt in me op. Angst voor de pijn, angst voor invaliditeit, angst om niet te kunnen doen wat ik wil, angst om mijn man weer te moeten vragen om mijn zorgtaken over te nemen. Ik probeer me niet te verzetten tegen de angst, zowel de migraine als de angst toe te staan, te verwelkomen zelfs. Ik benoem mijn angst: ‘ja, je bent bang dat…’ en de angst neemt wat af.

Daar ben je dan, het was een lange aanloop dit keer. Ik word wakker met hoofdpijn, links. De pijn wordt al snel bonkend en ik ga na het ontbijt terug mijn bed in met een triptaan. Twee uur later is de pijn nog niet veel minder en ik neem twee paracetamol. De pijn voert me zoals zo vaak naar de diepste spelonken van mijn wezen. Naar alle nare dingen die al zijn gebeurd of nog zouden kunnen gebeuren. Elke negatieve gedachte leidt direct tot meer pijn. Ik probeer mijn gedachten te kalmeren door te mediteren en val in slaap. Als ik wakker word is de hoofdpijn gezakt en zien zowel mijn binnen- als buitenwereld er heel anders uit. Als je er middenin zit zie je het vaak niet, maar het gaat voorbij en er komen weer goede dagen.