Migraine is sinds 20+ jaar onderdeel van mijn leven. Op grote lijnen heb ik alles kunnen doen wat ik wilde: studeren, reizen, sporten, feesten, werken (tot dit niet meer ging) en een gezin stichten. De impact van deze ziekte op mij en mijn omgeving is in verschillende periodes meer of minder groot geweest. Op de middelbare school wist ik nog niet goed wat me overkwam, ik had ineens regelmatig gekmakende hoofdpijn voorafgegaan door een aura en was dan ook misselijk of moest overgeven. Een bezoek aan de huisarts bracht de diagnose: migraine, en ik kreeg sumatriptan voorgeschreven. Zodra zo’n aura - of een half uur later de hoofdpijnfase - zich aandiende nam ik een triptaan en vaak was de migraine dan snel onder controle.

Ten tijde van mijn studie was de impact van de migraine iets groter maar nog steeds belette het me niet al te zeer om te doen wat ik wilde. Ik moest me misschien iets vaker ziekmelden op mijn werk (bijbaan) dan de gemiddelde persoon, ging dan in bed liggen met medicijnen tot het weer voorbij was maar dan pakte ik mijn studentenleventje weer op. Katers waren in die tijd normaal dus het viel niet eens zo op dat ik er weleens af lag met migraine. Niemand had er last van, behalve ikzelf natuurlijk.

Toen ik na mijn afstuderen aan het werk ging als beleidsmedewerker namen de migraines significant toe, en hiermee ook de angst voor een aanval. Ik voelde me erg loyaal naar mijn werkgever en meldde me liever niet ziek, met als gevolg dat ik talloze uren achter een computer en in meetings doorbracht met migraine, herstellend van migraine of wazig van de medicatie.

Met een gezin nam de last van migraine nog verder toe. Een migraineaanval heeft niet alleen impact op mij, maar ook op mijn gezin. Een gezin met jonge kinderen in combinatie met werk en een chronische ziekte bleek een behoorlijke uitdaging. In mijn geval leidde dit tot burn-out, waarna ik na mijn herstel en een verhuizing besloot een poosje niet te werken en mij te focussen op mijn gezondheid en gezin. Dit bracht veel rust thuis, ook voor mijn man die zich kon focussen op zijn fulltimebaan. Feit blijft dat hij daarnaast een wat meer zorgintensief gezin heeft, wat betekent dat hij veel moet opvangen als ik uitgeschakeld ben. Mijn kinderen vinden het ‘irritant’ dat ik regelmatig hoofdpijn/migraine heb en dat snap ik. Dat vind ik zelf namelijk ook ; ).

Wat mij raakt is dat er soms over migraine gesproken wordt als iets dat als excuus gebruikt wordt. Of wanneer het klinkt als een aanklacht, want waarom word je niet beter? Het is ook lastig om iemand te steunen die ziek is, zeker als het chronisch is en er niet een magisch moment van beter of genezen verklaard worden in het vooruitzicht is. Ik kies er echter niet voor om ziek te zijn. Mijn lichaam doet deze ziekte, dat is een gevolg van vele factoren en heeft gek genoeg een functie, namelijk mij in leven houden. De migraine is een realiteit binnen ons gezin, zoals chronische ziekte dat in veel gezinnen is. Niemand heeft daar schuld aan. Wij dealen ermee en passen ons leven er waar mogelijk op aan. We zijn (meestal dan toch) gelukkig, desondanks, omdat we focussen op wat er wel is en wat wel goed gaat. We stellen verwachtingen bij, accepteren onze realiteit en de uitdagingen daarin.

Als ik mijn migraine en alles wat daarbij hoort accepteer, accepteer jij die dan ook?