Verlies. Verlies van een geliefde, een goede vriend, een leuke baan… Bijna iedereen kent een zekere mate van rouw in het leven.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik vind het nooit leuk om stil te staan bij rouw. Rouw is somber en zwaar. Rouw kan lang duren en drukken op je levensgeluk. En mensen die rouwen zijn doorgaans niet het meest sprankelend en het gezelligst om mee om te gaan.

Rouw zorgt voor stress, voor allerhande klachten zowel in ‘t hoofd als in het lijf. Rouw haalt je neer. Daarom is het lang stilstaan bij verlies een activiteit die ik niet graag verricht.

Mijn vertroosting ligt in de vlucht vooruit. Focus op de toekomst en op betere kansen, een beter leven en op de mensen om mij heen. Ik fungeer doorgaans prima onder druk en kan de hele wereld aan. Zo lijkt het inmiddels. Alhoewel ‘lijkt’ weer erg lijkt op ‘lijk’ en daar denk ik dan liever niet aan momenteel.

Ik maak me hard voor mijn kinderen, mijn partner, mijn moeder, mijn werk en klanten, mijn diertjes en ben de hele dag druk. Stilstaan is er niet bij.

Naar het kerkhof gaan is een van mijn minst favoriete bezigheden. Ik doe het wel, maar vind het een rare plek. Een bus as onder een steen. Plantje erop. Waarom? Waarom al die moeite? Hij is er niet meer.

Stilstaan bij verlies. Stilstaan dat je er niet meer kan zijn. Stilstaan dat ik je nooit meer zie. Stilstaan dat je voor altijd uit mijn leven bent. Stilstaan dat ik je nooit meer spreek. Ik ben er niet goed in.

Stilaan raak ik vermoeider. Stilaan word ik minder energiek. Stilaan slaap ik minder goed. Stilaan neemt de onrust toe. Stilaan loop ik met mijn ziel onder mijn arm. Stilaan wil ik steeds minder geconfronteerd worden met verlies. Met het verlies van jou. Zo plotseling op 14 november in 2017..

Het verlies van jou in mijn leven als wijze steun en toeverlaat. Het verlies van degene die me altijd bij stond, ongeacht wat. Degene die me overal vandaan haalde en heen bracht.

Mijn vader. Nooit meer. Lieve pappa, ik rouw van jou.