“Ja! Het is weer tijd voor de polonaise, Hollandaise, van hier tot Oeteldonk.”

Als geboren Groningse heb ik me hevig verbaasd over de verklede Pocahontas die om tien uur 's ochtends op kantoor in Den Bosch bij het koffieapparaat stond. Op mijn vraag waarom ze er zo uitzag, zei ze met een onvervalst Brabants accent: "’t is Carnaval."

En zo is het ook dit jaar weer Carnaval, en gaan de hendjes wederom de lucht in. Maar hoe gaat dat nou als je last hebt van migraine en de gehele familie en vriendenkring de kroeg in duiken, avond na avond? Dat lijkt me best pittig. Je wilt natuurlijk ook gezellig meedoen met de meute en lol en plezier maken.

Toch lijkt het me zo toe dat je niet 's ochtends de migrainerekening gepresenteerd wilt krijgen wanneer er een paard door de gangen van je schedel dendert, omdat je lekker doorgezakt bent de vorige avond(en). Zo vraag ik me dus af of Carnaval eigenlijk wel leuk is voor migrainepatiënten. Ik kan me zelfs voorstellen dat je je juist extra eenzaam voelt. Je kunt vermoedelijk niet meedoen met Snollebollekes en kunt groen zien als Verdi als de klokken van het bekende Slavenkoor opeens beginnen te luiden achter je ogen. Iedereen doet mee, behalve jij. Ik ben heel benieuwd hoe mensen met migraine dit feest ervaren.

Alcohol en ik zijn overigens volledig niet compatibel. Na een paar slokjes word ik al aangeschoten en begint mijn hoofd snel daarna te klagen. Bovendien ben ik geen fan van carnavalsmuziek, alhoewel ik zelf wel meer dan een nummertje heb geschreven dat je makkelijk in die categorie kan plaatsen. Destijds ben ik wel na het werk, zonder bloemetjesgordijn overigens, mee geweest naar zo’n kroegje. Ik ontdekte dat ik niet alleen te nuchter ben qua alcoholconsumptie, maar ook genetisch gezien niet geschikt ben voor dit kolderieke doch kleurrijke gebeuren. De mateloosheid van de hoeveelheden drank en de manier waarop met alcohol wordt omgegaan, zijn niet aan mij besteed. Een niet meer aanspreekbare collega, die door het hele collegiale gezelschap in zijn huis werd afgeleverd in zijn bed, kwam na een half uurtje gewoon weer de kroeg in, waar hij met luid gejuich werd verwelkomd.

Kortom, dat waren nog eens tijden! Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan en tenslotte, tevreden en noodgedwongen overigens, het licht uitgedaan.

Ik wens iedereen die Carnaval gaat vieren heel veel plezier! En als je thuis blijft omdat je het niet aandurft, kun je wellicht zachtjes naar deze gezellige grote hits luisteren.