Als (stress)klachten blijven aanhouden en herstel niet meer optreedt, je niet meer tot ontspanning kunt komen, dan weet je het wel. Toch duurde het even voor ik het kon herkennen en erkennen omdat ik zo overtuigd was dat dit mij niet meer zou gebeuren. En waar ik zeven jaar geleden nog kon denken dat dit de beste kan overkomen ben ik dit keer een stuk harder voor mezelf. Want iedereen heeft recht op een burn-out gedurende het leven, maar twee? Het kan te gek.

In 2020 was ik herstellende van burn-out 1.0 ‘toen corona kwam’. Spannend, want hoe zou dat gaan tijdens een lockdown; alle dagen met twee jonge kinderen en een thuiswerkende man thuis. Nou dat ging dus verrassend (of misschien juist niet) goed. De vermindering in prikkels, een goede dagstructuur, veel buiten en in de natuur zijn, geen sociale druk en verplichtingen deden mijn hooggevoelige brein goed. Maar de pandemie hield aan en spanningen in de samenleving namen toe. Die voelde ik en dit leidde tot angstgevoelens. Zoals zovelen worstelde ook ik met mijn mentale gezondheid in de coronajaren. Desondanks bleef ik staan, totdat ik dat niet meer deed.

Een verhuizing van Amsterdam naar de Utrechtse Heuvelrug eind 2021 betekende een eenzame start. Kinderen die het moeilijk hadden met een nieuwe woonplaats, woning en school. Als ouders niet mee de school in kunnen en socializen op het schoolplein zat er ook niet in. Naja, vanaf een afstandje. Verhuizen en opnieuw beginnen in coronatijd, spanningen in relaties en de samenleving als geheel, gezondheidscrisissen van ouders, een chronische ziekte, een nieuwe baan en de zoektocht naar passend onderwijs en goede begeleiding voor onze kinderen. De afgelopen jaren waren op z’n zachtst gezegd uitdagend en je zou om minder opgebrand raken, maar toch kan het soms moeilijk zijn om compassie voor jezelf op te brengen.

Terugkijkend zie ik een zenuwstelsel dat telkens probeerde de balans te herstellen maar door een opeenstapeling van ingrijpende gebeurtenissen steeds verder in disregulatie is gegaan. Een brein dat mij probeerde te beschermen maar nu permanent in de gevaar!-stand staat. Waar ik een ander nooit de schuld zou geven van zijn of haar ongeluk of ziekte, doe ik dat bij mezelf klaarblijkelijk wel. Maar schaamte en zelfveroordeling helpen niet bepaald bij herstel, dus daar besloot ik mee te stoppen. Het is tijd om de scherven van mijn hart bij elkaar te rapen, (mezelf) te vergeven, te voelen, te verwerken en mijn zenuwstelsel te helpen reguleren. Met mildheid, geduld en steun van lieve mensen om mij heen. Sanne 3.0 is onderweg.