Ik praatte er niet over. Sterker nog, ik deed erg hard mijn best om ervoor te zorgen dat niemand iets door had. De keren dat ik door mijn migraine naar huis ben gereden, zijn op twee vingers te tellen. En daar ben ik niet trots op. 
Ik ben hier veel te ver in gegaan. Ik heb het signaal van mijn migraine genegeerd. Als iemand op het werk vroeg of het wel goed met me ging, omdat ik wat scheel keek en lijkwit zag, zei ik dat ik gewoon “een beetje hoofdpijn” had. 
Te lang luisterde ik niet naar mijn lichaam. Hierdoor had ik op een gegeven moment meer dan wekelijks een migraineaanval. Dit kon zo niet verder. Pijnstilling hielp niet. Allerlei lichamelijke klachten kwamen bovenop de migraine, waardoor ik letterlijk mijn bed niet meer uit kon komen. ‘I hit breaking point’ en belandde in een burn-out. 
Als ik terugkijk naar de periode op mijn werk voorafgaand aan mijn burn-out waren er genoeg signalen die mijn collega’s konden oppikken. Ze hadden kunnen zien dat ik in de avond mailtjes beantwoordde. Ze hadden kunnen zien hoe beroerd ik me voelde. Ze hadden kunnen doorvragen. Maar het was niet aan hen. Dit lag bij mij. 
Ook al had ik gesprekken gehad met mijn leidinggevende waarin ik de hoge werkdruk en het te volle takenpakket bespreekbaar had gemaakt. Ik had vaker nee moeten zeggen. Ik had meer open mogen zijn. Over mijn migraine, over dat het langzaam slechter met me ging. Allerlei overtuigingen weerhielden mij hiervan. Ik vond namelijk dat ik ‘gewoon door moest gaan’ en ‘niet moest zeuren’. 
Ik gun jou iets anders. Ik gun jou dat je voor jezelf op durft te komen. Dat je goed voor jezelf zorgt en luistert naar jouw lichaam. Ik gun jou dat jij je migraine bespreekbaar maakt. Ik gun jou nog meer dat de werkgever hiernaar luistert en dit serieus neemt. Want ook daar zit een grote uitdaging en is er een spanningsveld in hoeverre jouw werknemer hier ontvankelijk voor is.
Maar of jouw werknemer hier wel iets of niets mee kan. Het begint met jezelf en je migraine serieus te nemen.

Liefs Patricia